A estimulación nerviosa eléctrica transcutánea (TENS) funciona segundo os principios da modulación da dor a través de mecanismos periféricos e centrais. Ao administrar impulsos eléctricos de baixa voltaxe a través de eléctrodos colocados na pel, a TENS activa grandes fibras A-beta mielinizadas, que inhiben a transmisión de sinais nociceptivos a través do corno dorsal da medula espiñal, un fenómeno descrito pola teoría do control da porta.
Ademais, a TENS pode inducir a liberación de opioides endóxenos, como as endorfinas e as encefalinas, que atenúan aínda máis a percepción da dor ao unirse aos receptores opioides tanto no sistema nervioso central como no periférico. Os efectos analxésicos inmediatos poden manifestarse entre 10 e 30 minutos despois do inicio da estimulación.
Cuantitativamente, os ensaios clínicos demostraron que a TENS pode levar a unha redución estatisticamente significativa nas puntuacións VAS, normalmente entre 4 e 6 puntos, aínda que as variacións dependen dos limiares de dor individuais, da condición de dor específica que se está a tratar, da colocación dos eléctrodos e dos parámetros de estimulación (por exemplo, frecuencia e intensidade). Algúns estudos suxiren que as frecuencias máis altas (por exemplo, 80-100 Hz) poden ser máis eficaces para o tratamento da dor aguda, mentres que as frecuencias máis baixas (por exemplo, 1-10 Hz) poden proporcionar efectos máis duradeiros.
En xeral, a TENS representa unha terapia adxunta non invasiva no tratamento da dor aguda, que ofrece unha relación beneficio-risco favorable e minimiza a dependencia das intervencións farmacolóxicas.
Data de publicación: 07-04-2025
